Termin DDA (Dorosłe Dzieci Alkoholików) odnosi się do dorosłych osób pochodzących z rodzin, w których przynajmniej jedno z rodziców nadużywało alkoholu. Rodzina alkoholowa funkcjonuje w specyficzny sposób – dzieci narażone są na przeżywanie bolesnych, często traumatycznych doświadczeń związanych z przemocą, życiem w nieustannym lęku, nieprzewidywalności i chaosie oraz w poczuciu braku stabilnych wartości i autorytetów. Wiele naturalnych i ważnych potrzeb dzieci nie jest więc w takiej rodzinie zaspokajanych, jednak potrzeby te domagają się zaspokojenia w życiu dorosłym i kierują zachowaniami Dorosłych Dzieci Alkoholików. Psychoterapia DDA opiera się na założeniu, że specyficzne problemy i trudności, z którymi zgłaszają się na terapię osoby pochodzące z rodzin alkoholowych, mają swoje korzenie właśnie w tych trudnych i bolesnych doświadczeniach z okresu dzieciństwa. Celem terapii jest zatem uwolnienie się od śladów przeszłości i osiągnięcie dojrzałości, rozumianej jako zdolność do opiekowania się samym sobą, wspierania siebie, tworzenia bliskich relacji z innymi ludźmi oraz konstruktywnego radzenia sobie z aktualnymi trudnościami.
Oto niektóre cechy i tendencje wspólne dla Dorosłych Dzieci Alkoholików:
– poczucie niskiej wartości i negatywny stosunek do siebie,
– gotowość do bardzo surowego oceniania siebie i swojego postępowania,
– obawa przed utratą kontroli (,,jeżeli nie będę panować nad sytuacją, to może stać się coś złego”),
– poczucie winy przy robieniu czegoś dla siebie,
– trudności w przeżywaniu zadowolenia z siebie, nawet w przypadku jednoznacznych sukcesów,
– skłonność do przypisywania swoich sukcesów okolicznościom zewnętrznym,
– poszukiwanie aprobaty i potwierdzenia własnej wartości (reakcje innych osób są wskaźnikiem poczucia własnej wartości),
– obronne zaprzeczanie negatywnym faktom,
– tendencja do unikania zmian,
– obawa przed porzuceniem przez bliską osobę,
– deficyty umiejętności harmonijnego rozwijania i pogłębiania związków z ludźmi,
– obawa przed zdemaskowaniem własnej nieatrakcyjności,
– niski poziom zaufania do innych ludzi,
– trudności w odróżnianiu litości od miłości (skłonność do wybierania na partnera osób nieszczęśliwych, budzących współczucie lub litość),
– poczucie odmienności i odizolowania od innych ludzi,
– trudności z rozluźnianiem się i ze spontanicznym angażowaniem w zabawę,
– podatność na zranienie uczuciowe,
– obawa przed okazywaniem swoich uczuć,
– obawa przed konfliktem i okazywaniem gniewu,
– impulsywne zachowania i reakcje,
– trudności w określeniu tego co jest normalne i zdrowe we wzajemnych kontaktach między ludźmi,
– ,,czarno-białe” widzenie świata w trudnych sytuacjach,
– skłonność do nałogów i przymusowych czynności (palenie tytoniu, picie alkoholu, objadanie się lub głodzenie, zażywanie środków uspokajających, agresywne reakcje, obgryzanie paznokci, dręczące nawyki jak sprzątanie, częste mycie, itp.)
Psychoterapia DDA może być prowadzona w formie terapii indywidualnej lub grupowej (grupa zamknięta, tzn. że w trakcie trwania terapii nie dołączają nowi uczestnicy).
Sesje psychoterapii indywidualnej odbywają się raz w tygodniu i trwają 50 minut, a długość terapii uzależniona jest od potrzeb Klienta i specyfiki jego problemów.
Grupowa psychoterapia DDA obejmuje łącznie 30 spotkań po 180 minut oraz 2 spotkania 8-godzinne.
